Í tilefni menningarviku lásu nokkrir frábærir krakkar úr 7-U upp ljóð á bókasafninu í morgun. Ljóðin voru allskonar, bæði fyndin, sorgleg og hugljúf. Ljósmyndari fékk gæsahúð, brosti út í annað og skellihló á meðan á lestrinum stóð.
Eitt ljóðanna heitir Latasti hundur í heimi og er svona. (Smellið á MEIRA)
Latasti hundur í heimi
Latasti hundur í heimi Latasti hundur í heimi
hann væri oft á sveimi í borginni þar sem ég bý
bara ef hann nennti því.
Hann skeytir ekkert um aðra
nennir aldrei að snuðra og flaðra
ekki neitt upp að þefa
og aldrei að bíta og slefa.
Hann nennir engan að elta
ekki heldur að gelta
engan veginn að urra
kannski einstaka sinnum að murra.
Í rauninni má kallast algert undur
að hann skuli nenna að vera hundur.
(Þórarinn Eldjárn, 2001 - Grannmeti og átvextir)
Þessum dúllum mætti ég svo á ganginum eftir upplesturinn, þau voru í heimsókn í tilefni menningarviku.
+